Athanatopia[edytuj]

W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.

Athanatopia – termin po raz pierwszy użyty w powieści Mikołaja Marceli Bycie w śmierci: Athanatopia, który nawiązuje do fikcyjnej rozprawy filozoficznej napisanej w 2018 roku przez profesora Helmutha Westermanna. We wstępie do powieści pojawia się również fikcyjna definicja terminu z Wikipedii, która obszernie tłumaczy pochodzenie oraz znaczenie słowa athanatopia:

Athanatopia (z gr. athanasia – nieśmiertelność i topos – miejsce) – termin ukuty w 2018 roku w publikacji internetowej Athanatopia, oder Sein-ins-Tode przez Helmutha Westermanna, byłego profesora filozofii i nauk politycznych na Uniwersytecie w Heidelbergu. Westermann użył tego terminu do opisu sytuacji geopolitycznej oraz nowej kondycji egzystencjalnej gatunku Homo sapiens sapiens po Epidemii Żywej Śmierci z 2016 roku. Niemiecki filozof, specjalista z zakresu filozofii Martina Heideggera oraz francuskiego egzystencjalizmu, w tytule swojej pracy odwołał się do Heideggerowskiej koncepcji bycia-ku-śmierci (Sein-zum-Tode), lecz w obliczu globalnej apokalipsy zgłosił jednocześnie postulat jej przeformułowania na: bycie-w-śmierci (Sein-ins-Tode). Po wydarzeniach z 21 kwietnia 2016 roku i pojawieniu się niemartwych, życie człowieka niekoniecznie określa już tylko i wyłącznie horyzont śmierci. Od wybuchu apokalipsy Bycie (Sein) jest także możliwe w Śmierci (ins Tode), choć na gruncie klasycznej ontologii, począwszy od Parmenidesa aż do Heideggera, wydawało się to aporią. Według Westermanna, właśnie ta nowa, paradoksalna sytuacja egzystencjalna, którą nazywa byciem-w-śmierci, lokuje ludzkość w samym jądrze tego, co określone zostaje przez niego mianem athanatopii – przestrzeni nieśmiertelności, w którą przemienił się nasz świat.

W dalszej części powieści athanatopia nazwana zostaje przez Westermanna „najważniejszym krokiem na długiej drodze ewolucji człowieka” oraz „jedyną prawdziwie możliwą utopią”, nawiązując tym samym do Utopii Tomasza Morusa.