Bitwa pod Akroinon
Bitwa pod Akroinon – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 740 pomiędzy wojskami bizantyjskimi a arabskimi.
W roku 717 doszło do wojny bizantyńsko-arabskiej. Szalejąca wówczas w Bizancjum wojna domowa umożliwiła Arabom przerzucenie floty do Propontydy i przeprawienie armii lądowej w Abydos na terytorium Tracji.
Panujący cesarz Leon III – pochodzący z Syrii i znający doskonale świat islamu ściągnął wszystkie swe wojska do stolicy. 1 września 717 roku flota arabska pojawiła się u wejścia do Złotego Rogu, jednak ludność Konstantynopola broniła się dzielnie i Arabowie odpłynęli. Następnego roku siły arabskie wzmocnione zostały flotą z Egiptu i Kartaginy jednak i tym razem siły bizantyjskie okazały się lepsze.
W roku 727 na ziemie bizantyńskie spadł najazd arabski pod wodzą kalifa Walida I. Arabowie zdobyli Kapadocję i dotarli aż do Nikei, gdzie natarcie zostało powstrzymane.
W roku 740 wojska Leona III zadały Arabom miażdżącą klęskę pod Akroinon. W starciu tym wojska Arabów pod wodzą Masalmasa zostały rozbite, a ich wódz dostał się do niewoli. Wojna chrześcijaństwa z islamem przybrała teraz charakter nieustannych walk na pograniczu, gdzie laury zwycięstwa zdobywali zbrojni obu stron.
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.
