Bitwa pod Melitene (575)[edytuj]
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.| Bitwa pod Melitene Wojny Bizancjum z Persami | |||||||||||||||||
 Moneta z wizerunkiem Chosrowa I
| |||||||||||||||||
| Czas | 575 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Melitene (obecnie Malatya), Turcja | ||||||||||||||||
| Terytorium | Turcja | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo Bizantyjczyków | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Szablon:Wojny rzymsko-perskie Bitwa pod Melitene – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 575 w trakcie walk bizantyjsko-perskich. Bitwa zakończyła się zwycięstwem sił wschodnio-rzymskich nad wojskami sasanidzkimi.
W roku 572 doszło do wybuchu nowej wojny pomiędzy Rzymianami a Sasanidami. Kilka lat wcześniej Persom pod wodzą króla Chosrowa I udało się zająć ziemie północnej Mezopotamii i ważną strategicznie twierdzę Dara, zagrażając poważnie Cesarstwu Wschodnio-Rzymskiemu. Sytuacja stała się tak poważna, że cesarz Justyn II miał z tego powodu stracić zmysły. Cesarzowa Zofia zdecydowała się wówczas powołać na głównodowodzącego armii Tyberiusza, który w roku 575 miał przygotować kontrofensywę przeciwko Persom.
Do decydującej bitwy doszło pod Melitene nad Eufratem. Wojska cesarskie odniosły ważne strategicznie zwycięstwo nad przeciwnikiem. Sędziwy król Persów Chosrow I, zamierzający podjąć marsz w kierunku Kapadocji, natknął się podczas marszu na wojska cesarskie, po czym próbował przedrzeć się do Melitene w kierunku rzeki Eufrat. Podczas przekraczania rzeki armia perska została zaskoczona i pobita przez Rzymian, a królowi z największym trudem udało się umknąć. Była to największa od dłuższego czasu klęska Persów w starciu z armią wschodnio-rzymską. W ręce zwycięzców wpadł cały tabor perski oraz liczne skarby królewskie. Niektóre źródła rzymskie podają, jakoby król Chosrow I miał zadecydować po bitwie, że żaden król sasanidzki nie będzie uczestniczył w kolejnych wojnach i rzeczywiście jego następcy w odróżnieniu do wcześniejszych władców nie brali osobiście udziału w walkach.
Wynik bitwy był dużym szokiem dla strony perskiej, nie doprowadził jednak do zakończenia wojny. Do roku 591 na froncie panowała patowa sytuacja.
Bibliografia[edytuj]
- Geoffrey B. Greatrex, Samuel N.C. Lieu: The Roman Eastern Frontier and the Persian Wars. Part II AD 363–630. A narrative sourcebook. London und New York 2002, S. 153.
- Michael Whitby: The Emperor Maurice and his Historian – Theophylact Simocatta on Persian and Balkan Warfare. Oxford 1988, S. 265.
