Bitwa pod Nikeą[edytuj]
Bitwa pod Nikeą – bitwa która miała miejsce w roku 1057, w trakcie powstania przeciwko cesarzowi Bizancjum zasiadającemu od kilku miesięcy na tronie Michałowi VI.
Po objęciu rządów przez Michała Striatikosa (Michał VI znany pod przydomkiem Stary) wystąpiła przeciwko niemu opozycja możnowładców azjatyckich.
Zrażeni do rządu wodzowie armii podnieśli sztandar powstania obwołując cesarzem Izaaka Komnena. Na czele wojsk rządowych stał Szyszmanida Aaron.
W bitwie pod Nikeą wojska Aarona poniosły jednak klęskę. Michałowi VI udało się doprowadzić do rokowań z pretendentem, jednak w tym samym roku przeciwko cesarzowi wystąpił obóz skupiony wokół patriarchy Michała Kerulariusza i zmusił go do abdykacji. Izaak I wkroczył triumfalnie do stolicy.
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.
