Chodzenie boso
Chodzenie boso (ang. Barefoot) – oznacza nieużywanie żadnego typu obuwia. Chodzenie boso praktykowane było głównie przez ludzi żyjących w czasach starożytnych, ale również współcześnie można spotkać się z tym zjawiskiem - boso chodzi się najczęściej w domu lub na plaży, jednak istnieją też osoby, które nie zakładają żadnego obuwia bez względu na miejsce, w którym się znajdują. We współczesnym języku angielskim nazywa się ich "barefooters".
Buty wytwarzane masowo wynalezione zostały stosunkowo niedawno, wcześniej chodzenie boso należało do czynności naturalnych i przyrodzonych, a obuwie służyło głównie wyróżnieniu danej osoby bądź grupy ludzi w społeczeństwie – np. w starożytnym Rzymie noszenie obuwia było oznaką statusu, boso chodzili niewolnicy i ludzie biedni.
Chodzenie boso niesie za sobą wiele korzyści, jak i zagrożeń. Obuwie zapewnia ochronę przed kawałkami szkła i nieczystościami, zabezpiecza skórę stóp przed otarciami, odmrożeniami i pasożytami, takimi jak np. tęgoryjec dwunastnicy. Szczególnie narażeni na ryzyko urazów są osoby chore na cukrzycę, stąd nie zaleca im się chodzenia boso. Z drugiej strony, wiele rodzajów obuwia ogranicza elastyczność i ruchliwość stopy, przez co może prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia płaskostopia. Dzięki chodzeniu boso, ludzki chód jest bardziej naturalny, a ruch stóp swobodny. Chodząc boso, stopom zapewnia się także naturalny masaż (na ludzkich stopach znajduje się do 72 000 zakończeń nerwowych[1]).
Istnieje wiele sportów, które muszą lub mogą być uprawiane boso. Zalicza się do nich turystykę pieszą, bieganie, narty wodne, siatkówkę plażową, gimnastykę, sztuki walki, pływanie, surfing, piłkę wodną, jogę i karate.
Zobacz też[edytuj]
- ↑ Michał Tombak: Czy można żyć 150 lat?. Łódź: Firma Księgarska Serwis, 2006, s. 71. ISBN 83-911379-3-7.
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.
