Dwie Minuty Nienawiści
Dwie Minuty Nienawiści (ang. Two Minutes Hate) – codzienny rytuał w Oceanii (fikcyjne państwo w powieści George’a Orwella Rok 1984). Polega na oglądaniu filmów propagandowych. Program zmienny, ale zawsze centralną postacią jest Emmanuel Goldstein – Wróg Ludu, przywódca Braterstwa. Zgromadzonych ogarniają skrajne emocje obrzydzenia, pogardy i nienawiści. Chęć mordowania, zadawania bólu, straszliwej śmierci, kiedy ten starszy człowiek z twarzą i głosem stylizowanymi na barana oczernia Wielkiego Brata, krzyczący o zdradzeniu Rewolucji, opowiadający się za wolnością słowa, druku, prawem do zgromadzeń, wolnością myśli... Za nim marsz wrogich wojsk, by nie było wątpliwości komu służy. Pojedynczy widz, nawet gdyby chciał, nie może oprzeć się potrzebie furii, zdzieraniu gardła, by zagłuszyć „beczenie”. Udawanie tych emocji z czasem stawało się zbędne. Wszystko kończy nagłe pojawienie się twarzy Wielkiego Brata, uspokajające tłum słowami pokrzepienia, sylwetką promieniującą spokojem i potęgą. Lud jest z nim bezpieczny. Po nim zaś hasła Partii:
- Wojna to pokój
- Wolność to niewola
- Ignorancja to siła
Celem tego wszystkiego jest nie tylko zohydzenie nieprawomyślnych ideałów, ale też upust frustracji mieszkańców Oceanii. Testem na ich lojalność wobec angielskiego socjalizmu (w nowomowie Orwellowskiej – angsocu). Wobec Wielkiego Brata nie ma alternatywy, gdyż w przeciwnym razie grożą im straszliwe rzeczy
Rytuał jest parodią na ucieczkę Lwa Trockiego. Także równy był najwyższym wodzom Rewolucji, później popadł w niełaskę. Po jego ucieczce oficjalna propaganda wymyślała najróżniejsze zbrodnie, skalanie czystości Partii, główny zdrajca, całe zło wywodziło się z jego herezji.
Dwie Minuty Nienawiści symbolizują całkowite przeciwieństwo światów po obu stronach żelaznej kurtyny. Jako normę przyjęto minutę lub dwie ciszy, by uczcić czyjąś pamięć. Tu mamy życzenie komuś śmierci. Jest alegorycznym wyolbrzymieniem demagogii totalitarnej propagandy: reszta świata to śmiertelni wrogowie, a nasz przywódca jest po to by bronić nas. A także przypomina, że na rzeczowe argumenty, potrafią odpowiadać wyłącznie krzykiem i wyzywaniem od najgorszych zbrodniarzy. Przykładem z życia mogą być swastyki na plakatach oczerniających Radio Wolna Europa.
Bibliografia[edytuj]
- George Orwell: Rok 1984.
| |||||||||||||
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.
Ten artykuł zawiera niewystarczająco uźródłowione informacje.
Ten artykuł ma niedostateczną jakość.
