Dzieciocentryzm
Dzieciocentryzm – patologia w zachowaniu rodziców względem dzieci polegająca na obsesyjnym zaspokajaniu potrzeb swojego dziecka, skrajna nadopiekuńczość, dziecko jest zawsze w centrum zainteresowania. Rodzic podporządkowuje całe życie dziecku i czuje obowiązek zaspokojenia jego wszystkich oczekiwań, bardzo często sprowadzających się do aspektu materialnego.
Według socjologa, prof. Roberta Toporkiewicza, specjalizującego się w socjologii wychowania, z dziecięciocentryzmem mamy do czynienia wtedy gdy: Młodzi rodzice otwarcie mówią, ze żyją głównie dla dzieci. Dziecko staje się dla nich swego rodzaju bożkiem, celem samym w sobie.[1]

