III wojna syryjska[edytuj]
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.Trzecia wojna syryjska (Λαοδίκεως πόλεμος) stoczona w latach 246 p.n.e.-241 p.n.e. podobnie jak poprzednie wojny syryjskie była konfliktem pomiędzy ptolomejskim Egiptem a Królestwem Seleukidów.
Bezpośrednią przyczyną wojny stały się sporne postanowienia porozumienia pokojowego kończącego druga wojnę syryjską, wzmocnione małżeństwem Antiocha II z córką Ptolemeusza II Bereniką. Na mocy porozumienia Antioch II zmuszony był rozstać się ze swoją żoną Laodike I, do której powrócił jednak w roku 246 p.n.e.
Laodika przyjęła swojego byłego małżonka, którego wkrótce otruła. Po śmierci Antiocha II w Efezie, Laodika powołała na jego następcę syna Seleukosa, łamiąc tym samym warunki pokoju, na mocy którego władzę objąć jeden z synów Bereniki. Berenika przebywająca wówczas w Antiochii nad Orontesem wysłała wkrótce dwie grupy posłańców. Pierwsza z nich podążyła do Cylicji ku miastu Soloi, gdzie miała zagarnąć znajdujący się tam skarb królewski o wartości 1500 talentów, do którego prawa rościła już sobie Laodika. Druga grupa wyruszyła do Egiptu, gdzie miała o pomoc prosić brata Bereniki Ptolemeusza III.
Ptolomeusz III na czele małej floty wyruszył natychmiast w drogę. W porcie Seleukia Pieria został z honorami przyjęty przez wysłanników Bereniki. Tutaj też dowiedział się o śmierci swojej siostry i bratanków otrutych przez Laodikę. Ptolomeusz na czele swoich sił zajął wówczas Syrię, Mezopotamię i Cylicję, gdzie osadził swoich urzędników a następnie w pierwszej połowie 245 p.n.e. obładowany wielkimi łupami powrócił do Egiptu, po otrzymaniu informacji o wybuchu powstania nad Nilem (pierwszego powstania w historii Ptolemeuszy). Kampania Ptolemeusza III pochłonęła olbrzymie koszty, zakłócając socjalną równowagę w regionie.
Tymczasem Seleukosowi II w roku 245 p.n.e. udało się odzyskać Babilonię. Kolejne działania wojenne na obszarze syryjskim były już marginalne. Jedynie w roku 242 p.n.e. doszło do walk o Damaszek, a pod koniec wojny Seleukos podjął jeszcze próbę ataku na terytorium Egiptu.
Do walk dochodziło też w rejonie Morza Egejskiego, Od roku 246 p.n.e. rezydencją Ptolemeuszy był Efez, który pozostał pod ich panowaniem aż do roku 197 p.n.e.. W roku 243 p.n.e. Ptolemeuszowi Andromachosowi (prawdopodobnie nieślubny syn Ptolemeusza II) udało się zająć wybrzeże Tracji. W stoczonej bitwie morskiej pod Efezem Androchos poniósł jednak klęskę w starciu z Antygonem II Gonatasem, po czym został zamordowany przez własnych żołnierzy w Efezie.
W roku 241 p.n.e. obie strony zawarły pokój, korzystny dla strony egipskiej. Państwo Ptolemeuszy rozciągało się teraz od wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego po Cyrenajkę i Trację. Państwu Seleukidów po zawrciu układu pokojowego groził rozpad, co wykorzystali satrapowie Baktrii i Partii, którzy praktycznie stali się niezależni.
Literatura
- Günther Hölbl: Geschichte des Ptolemäerreiches. Politik, Ideologie und Religiöse Kultur von Alexander dem Großen bis zur römischen Eroberung. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1994, S. 46–50, ISBN 3-534-10422-6
Zobacz też
