I Kutnowska Drużyna Wędrownicza im. T. Rejtana[edytuj]

I Kutnowska Drużyna Wędrownicza im. T. Rejtana
Organizacja harcerska	Związek Harcerstwa Polskiego
Rodzaj jednostki	Drużyna wędrownicza
Jednostka nadrzędna	Hufiec Kutno I Kutnowski Szczep „Innominata”
Jednostki podległe	-
Rok powstania pierwszych drużyn	8 lipca 1916
Komendant (przewodniczący)	pwd. Anna Kamela HO
Adres siedziby	ul. Dąbrowskiego 1, Kutno
http://www.1kdw.hostingasp.pl/
Portal:Harcerstwo

I Kutnowska Drużyna Wędrownicza im. Tadeusza Rejtana (dawniej I Drużyna im. T. Rejtana w Kutnie, I Kutnowska Drużyna Harcerska im. Tadeusza Rejtana , 93 Mazowiecka Drużyna Harcerska im. Tadeusza Rejtana lub 5 Kutnowska Drużyna Harcerzy im. T. Rejtana) – kutnowska drużyna harcerska związana z Gimnazjum i Liceum im. Gen.J.H.Dąbrowskiego w Kutnie. Początkowo, przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości od 1912 r. drużyna działała w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej, następnie zaś aż do dziś w ramach Związku Harcerstwa Polskiego. Pierwsza jednostka harcerska działająca na terenie Kutna i w Hufcu ZHP Kutno im. hm. A. Kamińskiego - z inicjatywy Alojzego „Głowacza” Olińskiego, ucznia Gimnazjum Filologicznego im. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, zastępowego II Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. T. Rejtana, oficialnie zarejestrowana jako zastęp harcerski 8 lipca 1916 r., a jako drużyna rok później 26 lipca 1917 r. na czele z drużynowym Felicjanem Wiśniewskim. Drużyna jest koedukacyjna, wynika to z tradycji harcerskiej żeńskiej drużyny „Leśna Polana” im. M. Skłodowskiej-Curie i męskiej drużyny im. T. Rejtana.

We wrześniu 2006 r. drużyna została reaktywowana. Jako oficialną nazwę przyjęto I Kutnowska Drużyna Wędrownicza im. Tadeusza Rejtana, ówczesnym drużynowym został Przemysław Zawadzki - nauczyciel historii i ówczesny wicedyrektor I LO im. Gen. J.H. Dąbrowskiego w Kutnie.

Od 25 września 2009 r. jako jednostka założycielska, I KDW im. T. Rejtana wchodzi w skład I Kutnowskiego Szczepu „Innominata".

Historia

Początki drużyny

Pierwsze wzmianki dotyczące utworzonego zastępu harcerskiego w Kutnie pochodzą z 1912 r. Wtedy to też, harcerze strzelcy „ze śpiewem roty harcerskiej na ustach jako niezależni od „kontroli” okupanta szli do druhów z Krośniewic aby złożyć przyrzeczenie harcerskie, przysięgając walkę świętą z najazdem moskiewskim”. W 1913 r. harcerze kutnowscy tworzą Drużynę Strzelecką, a w 1915 r. Polską Organizację Wojskową. W 1918 roku aktywnie włączyli się w odbudowę niepodległości. 11 listopada członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej przejęli obiekty urzędowe w mieście oraz opanowali dworzec kolejowy, gdzie podczas rozbrajania Niemców zabity został Wojciech Rychtelski.

W 1916 r. okupant zezwolił na działalność organizacji i stowarzyszeń. Harcerstwo jak i inne organizacje kulturalno-oświatowe mogły występować oficjalnie. Z inicjatywy ucznia Gimnazjum Filologicznego im. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, zastępowego II Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. T. Rejtana Alojzego Olińskiego (stałego mieszkańca Kutna) 8 lipca 1916 r. powstaje zastęp harcerski złożony z uczniów szkoły kupieckiej (dzisiejsze I Liceum Ogólnokształcące im. Gen. J.H. Dąbrowskiego) W rok później, 26 lipca 1917 r. już drużyna z drużynowym Felicjanem Wiśniewskim na czele została zarejestrowana w ZHP. Drużyna przyjęła patrona Tadeusza Rejtana, z barwami pomarańczowymi. Pierwszym czynem drużyny były prace przy sypaniu Kopca Kościuszki (październik 1917 r.) na 100-lecie śmierci Naczelnika. Harcerze z drużyny im. T. Rejtana w dniu 2 lutego 1919 składali we własnej harcówce przyrzeczenie przestrzegania praw skautowych. W dwa tygodnie później - 16 lutego 1919r. zorganizowali w Teatrze Miejskim wieczornicę, z której dochód przeznaczyli na zakup warsztatu stolarskiego i introligatorskiego dla szkoły. Alojzy Oliński utrzymywał z założoną przez siebie drużyną stały kontakt do 1924 r.

W 1918 i w 1919 r. drużynę prowadzili druhowie Zygmunt Pawłowski i Wacław Sobczyk. I Kutnowska Drużyna Harcerska (I KDH) znalazła troskliwą opiekę w osobie dyrektora K. Kostry. Jedno z pomieszczeń bursy przeznaczył na harcówkę, gdzie w porze jesienno-zimowej harcerze odbywali zbiórki, przyrzeczenia, wieczorki.

16 lutego 1919 r. drużyna gimnazjalna urządziła wieczór artystyczny. Na program złożyła się sztuka jednoaktowa „Uczony” i trzyaktowa „Dla Ojczyzny”. Przygrywała orkiestra szkolna pod batutą K. Kowalskiego.

Harcerze już od 1917 r. brali udział we wszystkich manifestacjach patriotycznych i świętach narodowych np. 3 Maja, a później 9 listopada (w 1919 r.), następnie 11 listopada. „Młode drużyny skautowe młodzieży gimnazjalnej i rzemieślniczej pod kierownictwem p. Woyczyńskiego tworzą długi szpaler i przestrzegają porządku” – donosiła prasa w 1920r. harcerze brali udział w akcjach społecznych, m. in. W listopadzie 1919r. przeprowadzili zbiórkę odzieży i pieniędzy na potrzeby wojska.

Wojna z bolszewikami

W lipcu 1920 r. na apel komendanta hufca nauczyciela gimnazjum S. Woyczyńskiego harcerze I Kutnowskiej Drużyny Harcerskiej zgłosili się jako ochotnicy, by wziąć udział w wojnie z zagrażającymi naszej niepodległości bolszewikami.

W styczniu 1920 r. harcerze z komendantem S. Woyczyńskim odwiedzili przebywających na froncie żołnierzy 37 Pułku Piechoty Ziemi Łęczyckiej zawożąc im podarki, poinformowali ich o życiu w kraju i stosunku ludności do żołnierza. Patriotycznym czynem drużyny szkolnej i rzemieślniczej oraz młodzieży niezorganizowanej był zbiorowy marsz na front z komendantem hufca na czele 8 sierpnia 1920 r.

O harcerzach mówił S. Wyoczyński: „ Nasi ochotnicy złączeni ze starymi żołnierzami stanowią szturmową kompanię. Kompania ta otrzymała już dwa odznaczenia za dzielne zachowanie się w obliczu wroga, a to w rozkazie pułkowym i dywizyjnym. Bolszewicy tak szybko przed nami z Galicji uciekali, że mimo forsownych marszów, nie mogliśmy nastawać im na pięty.”.

Podczas walk poległo pięciu uczniów – harcerzy – Władysław Borowski, Maksymilian Jasiński, Leon Krawczyk, Zygmunt Kurzyński i Albin Zydorczak. W czasie I Zjazdu Wychowanków Szkoły 5 czerwca 1938 r. umieszczono w korytarzu szkoły tablicę pamiątkową.

Lata 20-te XX w.

W czerwcu 1921 r. prof. Stefan Woyczyński opuścił Kutno, a opiekę nad drużyną i stanowisko komendanta hufca objął prof. Józef Targowski, całym sercem oddany pracy harcerskiej. Drużyna reprezentacyjna dobrze zaprezentowała się na zlocie we Włocławku 4-5 czerwca 1922 r. uzyskując wyróżnienie Komendy Chorągwi. W wakacje harcerze uczestniczyli w kursach wakacyjnych – sanitarnych, na wyższe stopnie harcerskie, wychowania fizycznego i innych (dh. Eugeniusz Karpiński jako pierwszy z kutnowskich harcerzy zdobył stopień ćwika, a Zdzisław Ciechowicz wywiadowcy). Ćwiczenia musztry, gimnastyki i gry w piłkę nożną dla harcerzy prowadził 37 Pułk Piechoty.

Zapewne rekrutował się z absolwentów i młodzieży rzemieślniczej powstały w końcu 1921 r. Harcerski Klub Sportowy „Kutnowianka” uprawiający piłkę nożną, który z powodzeniem prowadził rozgrywki towarzyskie z reprezentacją Włocławka i miejscowymi drużynami piłkarskimi. Później zabroniono młodzieży szkolnej uprawiać tej dyscypliny.

Pomocy organizacyjnej i finansowej harcerstwu udzielało powstałe w maju 1921 r. z inicjatywy m. in. dyrektora Kostry Koło Przyjaciół Harcerstwa. Według hufcowego J. Targowskiego miało ono „za zadanie opiekować się życiem młodzieży harcerskiej, wglądać w jej potrzeby, współdziałać w pracy organizacyjnej przez szerzenie samej idei i zjednywanie dlań zwolenników”. Dyrektor Kostro został wiceprezesem Koła, a prezesem dr F. Oyrzanowski.

Od 1923r. komenda hufca organizowała samodzielne obozy wakacyjne, w których uczestniczyli harcerze I KDH im. T. Rejtana. Drużyna liczyła 40 harcerzy i 28 młodzików, na jej czele stał drużynowy Teofil Karpiński. Dyrektor Kostro powierzył harcerzom warsztaty stolarskie, a oni sami uzupełnili sprzęty i narzędzia.

Lata 30-te XXw.

Od 1930r. nastąpiła zmiana nazwy drużyny, drużyna gimnazjalna nosiła odtąd nazwę „93 Mazowiecka Drużyna Harcerska” (93MDH), liczyła 23 harcerzy i dzieliła się na trzy zastępy – Kogutów, Lisów i Orłów. Po T. Karpińskim funkcję drużynowego pełnili: Jan Podczaski, Karol Dobiński, Leon Niedzielski, Lech Bukalski, Antoni Kamiśki, Antoni Łuczyński, Henryk Steczkowski(1934-1936), Hendryk Hiller(1936-1937), Wiesław Sikorski (1937-1939). Z ramienia rady pedagogicznej nad druzyną sprawowali opiekę – od 1928 r. Eugeniusz Piekarczyk gorliwy wyznawca” idei harcerskiej, a w latach 1935-1939 Jan Bryniczka. Obóz harcerski w Nadwórnej zorganizowali harcerze w 1931 r. (…) Miłą niespodziankę kierownictwu i młodzieży sprawiła wizyta wojewody stanisławowskiego Witolda Żbikowskiego z żoną Jadwigą. Z Nadwórnej harcerze zorganizowali wycieczki m. in. Do Lwowa, Rarańczy, Rafajłowej – miejsc upamiętnionych bohaterskimi walkami Legionów J. Piłsudzkiego.

Nową formę pracy harcerskiej w Kutnie zapoczątkowało powołanie w 1931 r. zastępu żeglarskiego przy 93 Męskiej Drużynie Harcerskiej im. T. Rejtana w Gimnazjum im. gen. J. H. Dąbrowskiego, złożonego z harcerzy drużyny, którzy zajęli się budową kajaków. W wyniku pracy tego zastępu harcerze kutnowscy uczestniczyli w 1934 r. w spływie kajakowym Ochnia-Bzura-Wisła, w związku ze zlotem wodnym Chorągwi Mazowieckiej pod Płockiem.

W 1936 r. 93 Męska Drużyna Harcerska im. T. Rejtana rozbiła obóz w pobliżu Nowego Targu. Program szkolenia obejmował terenoznawstwo, samarytankę, sygnalizację, umiejętność sporządzania posiłków i pionierkę. Harcerze odbyli wycieczki do Zakopanego, na Kasprowy Wierch i Halę Gąsiennicową.

93MDH uczestniczyła czynnie w pracach hufca, brała udział w grach harcerskich, podchodach i w rozgrywkach sportowych, np. w rozgrywkach siatkówki i mistrzostwo Chorągwi Mazowieckiej zdobyła 3 miejsce.

W lipcu 1935 r. zastęp harcerzy gimnazjum wchodził w skład reprezentacji hufca (40 harcerzy i 19 harcerek) na zlocie w Spale, który odbył się z okazji 25-lecia istnienia ZHP. Na otwarcie zlotu przybył Prezydent RP i minister spraw wewnętrznych. W 1937 r. drużyna zakupiła namiot, a w 1938 następny, co zmniejszyło koszty wakacyjnych obozów.

Żeńska drużyna harcerek w gimnazjum powstała w 1934 r. Najpierw Stanisława Bryniczkowa powołała zastęp próbny złożony z 11 druhen z zastępową Anną Wolinówną (Szumańską), która następnie została drużynową. V Żeńska Drużyna Harcerska miała godło „Leśna polana”, a patronką była Maria Skłodowska-Curie.

W 1937 r. drużyna liczyła 50 druhen zorganizowanych w pięciu zastępach: Ziół, Mrówek, Szyszek, Korzeni. Przyboczną była Janina Fajkowska. Druhny uczestniczyły w obozach w Bórce, Łącku, Niemcuczynie, wykonały szereg albumów krajoznawczych i z pieśniami ludowymi z powiatu kutnowskiego. Drużyna przygotowała uroczystości szkolne i harcerskie. 30 kwietnia i 3 maja 1937 r. harcerki i harcerze wystawili sztukę „Noc św. Jura” w reżyserii prof. M. Burki.

W 1938 i 1939 r. wobec narastającego niebezpieczeństwa wybuchu wojny harcerze przeprowadzają ćwiczenia obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej. W czerwcu 1939 r. w hufcu ogłoszono stan pogotowia zawierający wskazówki dla drużyny na wypadek wojny. Drużyny starszych harcerzy zostały podporządkowane komendantowi Przysposobienia Wojskowego.

II wojna światowa i okupacja

1 września 1939 r. zamiast głosu szkolnego dzwonka rozlegał się głos syren alarmowych i pomruk eskadr samolotów wroga. Wojna, w którą nie wszyscy wierzyli, stała się faktem.

Już wcześniej budynek szkoły został przystosowany dla potrzeb szpitala wojskowego. Sprzęty szkolne znalazły się na boisku, a w izbach lekcyjnych łóżka polowe. Harcerze i młodzież przeszkoleni na kursach PCK i Przysposobienia Wojskowego zameldowali się na stanowiskach wyznaczonych przez rozkaz „pogotowia” : kopali schrony, dozorowali linie telefoniczne, prowadzili kuchnię polową na dworcu. Po bombardowaniu dworca kolejowego 3 września uzbrojeni w karabiny ręczne przez Komendę Przysposobienia Wojskowego ochotnicy harcerze i młodzież nie zrzeszona grupami odmaszerowali do wojska do Warszawy odprawiani przez komendanta PW por. Jerzego Gajewskiego. Nie wszyscy dotarli do Warszawy, a ci, którzy się tam znaleźli, walczyli w jej obronie.

W dniu 3 września 1939 r. około godziny 15.00 Kutno ponownie zostało zbombardowane. Bomby trafiły w Zakłady Chemiczne S. A przy ul. Krośniewickiej (obecnie ul. Mickiewicza), wzniecając ogromny pożar widoczny wieczorem w odległym o 22km Piątku. Płonęło kilkaset hektolitrów spirytusu w ogromnych zbiornikach i w strumieniu wylewającym się na pobliską ulicę. Wśród żołnierzy z ochrony zakładu byli zabici i ranni. Podczas tego nalotu ciężkie rany odniósł dh.Adam Krawczyk z 93 MDH im. Tadeusza Rejtana. Do akcji ratowniczej - lokalizacji pożaru i pomocy rannym zgłosili się druhowie: Bolewsław Stawowski i Jerzy Stawowski, Marian Wasiński, Czesław Karolewski, Marceli Krzymiński, Marian Kamela i Stanisław Musielak.

Od początku wojny zwłaszcza, od rozpoczęcia Bitwy nad Bzurą do budynku szkoły napływali żołnierze. Harcerze naszej drużyny dzielnie pomagali rannym. Po przegranej kampanii wrześniowej Niemcy zezwolili na krótki okres na naukę w gimnazjum. Lecz z dniem 17 lutego 1940 r. zakazano nauki w szkole. Harcerze zaciągali się do szeregów Armii Krajowej lub innych formacji i walczyli z okupantem, ginęli za Ojczyznę. Walczyli w armii Andersa, na froncie wschodnim i zachodnim, jak patron szkoły, „ za wolność naszą i waszą”. Wzięli przykład również z patrona drużyny – Tadeusza Rejtana, nie godząc się na bezprawne zagarnianie ziem Polski, mordowanie, grabieże i terror.

Harcerki przebywające w Kutnie, mimo ogromnych represji ze strony okupanta, pełniły swoje patriotyczne obowiązki, prowadząc tajne nauczanie wśród pozostałej młodzieży polskiej. Niejednokrotnie wykorzystywało one w pracy pedagogicznej harcerskie metody wychowania. Należały do nich nauczycielki - dh. Pelagia Ładykowska, Anna Sobczak i Barbara Adamczyk, wówczas uczennica IV klasy Gimnazjum im. gen. J.H. Dąbrowskiego. Dzięki ich ofiarnej pracy część młodzieży mogła podjąć normalną naukę po wyzwoleniu.

Czasy powojenne

W grudniu 1945 r. została zamieszczona w wykazie zarejestrowanych drużyn 5 KDH im. Tadeusza Rejtana, w której pełnił obowiązki drużynowego L. Modrzejewski. Również w tym roku rozpoczęła pracę 3 Żeńska Drużyna Harcerska im. Marii Skłodowskiej-Curie. Do 1 września 1945 r. drużynową była Barbara Adamczyk (Głuch), a w latach 1945-46 Maria Jaczynowska, przyboczną Jadwiga Dworek (Kołodziejska), która w latach 1947-48 była drużynową. Opiekę nad drużyną sprawowała prof. S. Bryniczkowa. Funkcję zastępowych pełniły: D. Dębicka, A. Warmińska, A. Preiss.

W 1949 r. po utworzeniu nowej Komendy Hufca nastąpiła nowa rejestracja drużyn harcerskich. Drużyną męską im. T. Rejtana opiekował się J. Salomonowicz . Drużynę zarejestrowano w styczniu „ na podstawie uzgodnienia z władzami ZMP”. Drużyna liczyła 34 harcerzy umundurowanych w 4 zastępach. Poczet sztandarowy wraz z drużyną brał udział we wszystkich uroczystościach państwowych. W roku 1949-50 drużynowym był Fijałkowski , członek ZMP (był to warunek pełnienia tej funkcji). W drużynie wygłaszano pogadanki na temat nowej ideologii harcerskiej. J. Salamonowicz opiekował się też drużyną zuchów, która liczyła 28 chłopców. Ich wodzem był uczeń kl. VIII Antonii Rodziewicz. W 1950-51 drużynowymi byli – żeńskiej - Krystyna Szefler, męskiej – Zbigniew Kmita . W ciągu podstawowym drużyną żeńską im. Królowej Jadwigi opiekowała się E. Rączkowska. Drużynową została Halina Duklas.

W następnych latach (1950 – 1955) działalność drużyny była słabsza. Od 14 marca 1956 r. działalność ich ożywiła się, opiekunem tych drużyn był Tadeusz Kozera - nauczyciel WF.

W latach 1957-58 powstał Szczep ZHP składający się z 4 drużyn harcerskich i 2 gromad zuchowych. Do żeńskiej drużyny im. E. Plater należały uczennice klas licealnych VIII-XI. Drużyna męska im. T. Rejtana obejmowała uczniów klas VIII-XI. Do drużyn młodszych należały uczennice i uczniowie klas V-VII. Do zuchów z klas II-IV. Pracą szczepu ZHP kierował phm. Zbigniew Pawłowski - nauczyciel PW. Drużynami młodszymi opiekowali się nauczyciele Halina Kierzkowska, Stanisław Korczakowski oraz drużynami zuchowymi Krystyna Szefler-Utnicka, Krystyna Stępnowska, a drużynami starszoharcerskimi Tadeusz Kozera.

Pracą szczepu kierowała Rada Szczepu, w skład której wchodzili drużynowi i opiekunowie członkowie Rady Pedagogicznej. Drużyny zuchowe i harcerskie poza pracą typowo specjalistyczną aktywnie uczestniczyły w organizowaniu imprez kulturalno-oświatowych, uroczystości okolicznościowych i pracach społeczno-użytecznych na rzecz szkoły i środowiska. W okresie wakacji były organizowane obozy wypoczynkowo-szkoleniowe dla Szczepu ZHP. Obozy te prowadził – był komendantem – phm. Zbigniew Pawłowski. Poza organizacją własnych obozów, na obozy Hufca i Chorągwi wyjeżdżało 20-30 harcerzy, którzy zdobywali sprawności i stopnie harcerskie oraz byli szkoleni na funkcyjnych – drużynowych, przybocznych i zastępowych.

Lata 70-te

ZHP jako masowa i wychowawcza organizacja była popularna wśród młodzieży. Z jej szeregów wyłoniła się grupa młodzieży uzdolnionej artystycznie, która zorganizowała w 1970 r. harcerski kabaret „Pingwinek”, działający do dzisiaj. Inicjatorem, opiekunem i reżyserem kabaretu był, absolwent I LO im. Gen. J.H. Dąbrowskiego, wychowanek harcerstwa dh. Leszek Wituszyński – harcmistrz oddany całym sercem przyjaciel młodzieży. W 1971-72 roku przez Radę Szczepu było organizowane zimowisko dla 40 uczestników w Bukowinie Tatrzańskiej. Komendantem zimowiska był Zbigniew Pawłowski, a wychowawcami instruktorami byli nauczyciele: Janina Różewicz, Janusz Dregier i L. Wituszyński.

W 1973 wiodącą organizacją został ZHP pracujący poprzez drużyny HSPS (Harcerska Służba Polsce Socjalistycznej). Nową formą pracy drużyn HSPS stały się kluby specjalistyczne, np.: Klub turystyczny, Kabaret „Pingwinek”, Klub Miłośników Tradycji, Klub Przyrodników, Klub Miłośników Książek, Klub Plastyków, Klub Filmowców, Klub Młodych Polityków, Klub Recytatorski, Zespół Taneczny, Chór Harcerski. Każdy klub posiadał opiekuna. W tym okresie w każdej klasie istniała drużyna harcerska HSPS, a opiekunem był wychowawca klasy.

W latach 1974-75 – 1976-77 komendantem Szczepu byłą phm. Urszula Chwiejczak W następnych latach pracę Szczepu ZHP koordynowała i kierowała nauczycielka fizyki Elżbieta Lewandowska. Harcerze Szczepu uczestniczyli w obozie szkoleniowo-wypoczynkowym Chorągwianym - Ruciane-Nida na Mazurach. Ponadto Szczep brał udział w Międzynarodowej Akcji Letniej XXVI Obóz Pokoju i Przyjaźni ZHP – Polska 77. Spotkali się tam z delegacjami 27 organizacji skautowych i pionierskich z 25 krajów Europy, Azji, Afryki i Ameryki Południowej.

Na XX jubileuszowym Harcerskim Rajdzie Świętokrzyskim w 1978 r. Szczep nasz reprezentowała drużyna klasy IIIa z opiekunem z opiekunem dh Elżbietą Lewandowską na szlaku od Cedyny poprzez Ciekoty Św. Katarzynę – Św. Krzyż – Łysicę – Słupię – Rzepin – Starachowice.

Lata 80-te

Z inicjatywy Komendanta Szczepu dh. Grażyny Matczak powstała harcówka, w której gromadzono pamiątki i eksponaty z historii harcerstwa. Odbywały się tam zbiórki. Niestety, w 1985 roku harcówka uległa zniszczeniu przez pożar, który strawił wszystkie zgromadzone eksponaty.

W latach 1981-1985 dh. Matczak organizowała w Zuzinowie harcerskie obozy sportowe.

Lata 90-te

Jest to okres przemian społeczno-politycznych i reform gospodarczych, w wyniku których zaczęła zanikać praca i działalność organizacji młodzieżowych, w tym również harcerstwa. W tym okresie, w szkole, działała drużyna harcerska prowadzona przez p. Marzannę Żukowską- nauczycielkę biologii.

2006-teraz

We wrześniu 2006 r. drużyna została reaktywowana i przyjęła nazwę I Kutnowskiej Drużyny Wędrowniczej im. T. Rejtana. Drużynowym został phm. Przemysław Zawadzki. Podczas tego okresu drużyna miała wiele sukcesów m. in.

• I miejsce na XXX Ogólnopolskim Rajdzie Wisła w 2007 r.
• I miejsce na trasie historycznej podczas Obchodów Święta Chorągwi Łódzkiej w 2007r. w Głownie.
• Tytuł "Drużyny Grunwaldzkiej" na Zlocie Wspólnoty w 2008 r.
• III miejsce w XXIV Kopernikańskim Rajdzie Harcerskim w 2008 r.
• II miejsce w XXV Kopernikańskim Rajdzie Harcerskim w 2009 r.
• I miejsce na VI Zimowym Harcerskim Rajdzie Nocnym "Szlakiem Majora Hubala" 12-14.02.2010r.
• III miejsce na XXXIII Ogólnopolskim Harcerskim Rajdzie "Wisła" - na trasie wędrowniczej - Płock 21-23.05.2010 r.
• I miejsce w grze terenowej "Na ratunek miastu" podczas XXXIII OHR "Wisła" 22.05.2010r.
• Odnalezienie w Muzeum Harcerstwa podczas Jubileuszowego Zlotu Harcerstwa Polskiego w Krakowie sztandaru pochodzącego z 1920 r. i zaginionego w 1939 r.
• III miejsce na trasie wędrowniczej XXVIII Rajdu Kopernikańskiego 18-20.02.2011r.
• III miejsce w VII Zimowym Rajdzie Wędrowniczym "Czarny Szlak" 1-4.03.2012r.

W nocy z 25 września 2009 na 26 września 2009 r. na biwaku z Grunwaldzkim Ogniem "Noc Szarych Szeregów" w Byszewie utworzono I Kutnowski Szczep „Innominata”. W skład szczepu weszło wówczas 6 jednostek: 6 GGZ „Nutki”, VI GDH „Traperzy”, 10 GDH „Per Pedes", DHNS „Szare Wilki", 8 DSH „Ignis" oraz I KDW im. T. Rejtana.

24 września 2010 r. odbyła się coroczna zbiórka wyborcza drużyny, podczas której nową drużynową została wybrana pwd. Anna Kamela HO.

11 listopada 2010 r. odbyło się uroczyste przekazanie odnalezionego sztandaru I KDW im. T. Rejtana.

24 września 2011 r. do szczepu decyzją Rady Szczepu wstąpiła 1 DH „Olibachory” w Klonowcu Starym.

Drużynowi

• Alojzy „Głowacz” Oliński - inicjator – 1916-1917
• Felicjan Wiśniewski - 1917-1918
• Zygmunt Pawłowski - 1918-1919
• Wacław Sobczyk - 1919-1920
• Stefan Woyczyński - 1920-1921
• Teofil Karpiński - 1921-xxxx
• Jan Podczaski - xxxx-xxxx
• Karol Dobiński - xxxx-xxxx
• Leon Niedzielski - xxxx-xxxx
• Lech Bukalski - xxxx-xxxx
• Antoni Kamiśki - xxxx-xxxx
• Antoni Łuczyński - xxxx-1934
• Henryk Steczkowski - 1934-1936
• Anna Wolinówna (Szumańska) - żeńska drużyna „Leśna Polana” - 1934-1939
• Hendryk Hiller - 1936-1937
• Wiesław Sikorski - 1937-1939
• L. Modrzejewski - 1945-1949
• Barbara Adamczyk (Głuch) - żeńska drużyna „Leśna Polana” - 1945
• Maria Jaczynowska - żeńska drużyna „Leśna Polana” - 1945-1946
• Jadwiga Dworek (Kołodziejska) - żeńska drużyna „Leśna Polana” - 1947-1948
• J. Salomonowicz 1949
• Fijałkowski 1949-1950
• Krystyna Szefler xxxx-xxxx
• Zbigniew Kmita xxxx-xxxx
• Tadeusz Kozera 1956-xxxx
• Marzanna Żukowska - żeńska drużyna „Leśna Polana” - lata 90-te
• Przemysław Zawadzki 2006-2010
• Anna Kamela 2010-teraz

Sztandar

• Istnieją różne wersje co do sztandaru harcerskiego. Jedna z nich głosi, że harcerze posiadali sztandar już na początku 1920 r. (nie wiemy, kiedy i przez kogo ufundowany), z tym sztandarem wymaszerowali na front.

Oto scena z ich wymarszu: „ … uczniów swoich skautów, z profesorem Woyczyńskim na czele, którzy wstąpili do wojska, jako ochotnicy pod sztandarem swoim harcerskim, żegnał dyrektor gimnazjum p. Kostro.” A więc sztandar poszedł na front z harcerzami, jego chorążym był Eugeniusz Filipowicz. Po powrocie z frontu sztandar harcerski został udekorowany przez władze miasta srebrną lilijką. W dniu 11 listopada 1936 r. sztandar harcerski został wyróżniony przez 37 Pułk Piechoty.

• Sztandar przejęło wojsko i odtąd przechowywany był w pułku razem ze sztandarem wojskowym. Zastępca dowódcy ppłk J. Dadlez mówił o sztandarze: „Dzieje sztandaru harcerskiego sięgają roku 1920, kiedy to harcerze zasilili szeregi 37 PP i znaleźli się w kompanii szturmowej.”

• Sztandar zaginął w zawierusze wojennej w 1939 r.

• Powszechnie uważano, iż sztandar I Kutnowskiej Drużyny Wędrowniczej im. T. Rejtana zaginął, ale do czasu Jubileuszowego Zlotu Związku Harcerstwa Polskiego w Krakowie na Błoniach w 2010 r. Bowiem podczas wycieczki wędrowników do Muzeum Harcerstwa sztandar pochodzący z 1920 r. został odnaleziony. Była to niezwykle wzruszająca chwila dla wszystkich harcerzy - nie zabrakło łez. Sztandar, który uważany był za zaginiony lub po prostu zniszczony, wisiał jako eksponat w muzeum. Okazało się, iż gdy zaczęła się II wojna światowa, harcerz z naszej drużyny schował go pod podłogę szafy, w której przeleżał tak do lat 90-tych, dlatego jest w tak nienaruszonym stanie. Następnie został przekazany Chorągwi Łódzkiej, z której trafił do muzeum. Sztandar, mamy nadzieję, że już niedługo wróci do miejsca swego pochodzenia. To wspaniałe dziedzictwo i namacalny dowód związku naszej reaktywowanej drużyny z żyjącymi kiedyś prekursorami harcerstwa na Ziemi Kutnowskiej z "Legendarnej Jedynki".

Bibliografia

• Henryk Lesiak, "Gimnazjum i Liceum im. Gen.J.H.Dąbrowskiego w Kutnie HISTORIA SZKOŁY"
• "Zarys historii harcerstwa w Kutnowskiem 1912-1950" pod red. Grażyny Kin-Majewskiej

---

Źródło: Ten artykuł bazuje na treści artykułu: I Kutnowska Drużyna Wędrownicza im. T. Rejtana z Wikipedii; autorzy: w historii edycji; prawa autorskie: licencja CC-BY-SA 3.0 oraz GNU FDL W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją. Ten artykuł zawiera informacje niewystarczająco uźródłowione i niespełniające (jeszcze) kryteriów encyklopedyczności Wikipedii. Ten artykuł ma niedostateczną jakość.