I wojna iliryjska[edytuj]

W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.

Pierwsza wojna iliryjska – wojna prowadzona w latach 229 p.n.e. – 228 p.n.e. przez Rzymian przeciwko Teucie, królowej plemienia iliryjskiego Labeatów.

Przyczyny wojny

Działania zbrojne Rzymian przeciwko królowej nie były początkowo planowane. Wielokrotnie dochodziło do najazdów rzymskich na wschodnie wybrzeża Morza Adriatyckiego, co było odpowiedzią na ataki piratów iliryjskich, którzy szkodzili rzymskim interesom handlowym. Rzymianie interweniowali, gdy o pomoc przeciwko atakom iliryjskim poprosiła ich sprzymierzona z nimi grecka kolonia Vis. Podobne apele płynęły do Rzymu ze strony innych sprzymierzeńców Apollonii oraz Epidamnosu.

Podczas łupieżczych wypraw pirackich w rejonie Butrintu i Korfu, obiektem ataków kaprów na usługach królowej Teuty padali kupcy rzymscy, co skłoniło senat do gwałtownej reakcji. W roku 229 p.n.e. Rzym wysłał do przebywającej w mieście Szkodra Teuty dwóch wysłanników, którzy mieli zabiegać o odszkodowania dla pokrzywdzonych kupców i zaprzestania pirackich ataków. Ociągającej się z odpowiedzią królowej jeden z wysłanników zagroził w końcu militarnym atakiem za co został stracony.

Przebieg wojny

Armia rzymska pod wodzą dwóch konsulów: C. Fulviusza oraz A. Postumiusza została wysłana do Ilirii. Składająca się z 200 okrętów flota rzymska popłynęła w kierunku Korfu, gdzie stacjonowały siły Demetriusza z Faros, jednego z dowódców królowej Teuty. Korfu zdobyta została przez Iliryjczyków kilka miesięcy później po bitwie koło wysp Paksos. Po przybyciu Rzymian Demetriusz bez walki przekazał im miasto, po czym przeszedł na stronę rzymską. Po zajęciu Korfu Rzymianie wylądowali na Apollonii, a następnie ruszyli na północ. W okolicy Szkodry siły królowej zostały ostatecznie pokonane.

Zawarcie pokoju

W roku 228 p.n.e. Teuta zmuszona została do przyjęcia ciężkich warunków pokojowych. W jej posiadaniu pozostała jedynie Szkodra, dodatkowo królowa musiała zapłacić Rzymowi wysoki trybut. Iliryjczycy mogli też korzystać jedynie z dwóch jednostek morskich w rejonie morskim na południe od Lissos. Obszar plemienia Labeatów (teren dzisiejszej Albanii) dostał się pod całkowitą kontrolę Rzymu.

Nową siłę w regionie stanowił teraz Demetriusz z Faros, który otrzymał od Rzymian władzę na Korfu. Po krótkim czasie celem Demetriusza stały się sąsiednie obszary należące do Labeatów, co wywołało kolejne walki w regionie.

Bibliografia

• Maria Adele Cavallaro: Da Teuta a epulo. Interpretazione delle guerre illyriche e histriche tra 229 e 177 a.C.. Bonn 2004, ISBN 3-7749-3150-X.
• John Wilkes: The Illyrians. Oxford [u.a.] 1995, ISBN 0-631-19807-5.
• Ernst Badian, Notes on Roman Policy in Illyria (230-201 B.C.), Studies in Greek and Roman History, Oxford 1964.
• Robert Malcolm Errington: Rome and Greece to 205. In: The Cambridge Ancient History. Bd. 8: *Rome and the Mediterranean to 133 BC. Cambridge 2004, S.81-93. ISBN 0-521-23448-4