Instruktorska Drużyna Akademicka "Rola"
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.
 |
Ten artykuł wymaga umieszczenia w odpowiedniej kategorii. Więcej informacji o kategoriach znajduje się na stronie Pomoc:Kategorie. |
Instruktorska Drużyna Akademicka „Rola” przy Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy) działała w latach 1958 - 1962.
Po 10 trudnych latach przerwy w jakiejkolwiek działalności harcerskiej, po październiku 1956 r., zaczęły się odradzać hufce i drużyny, ale pracę należało zaczynać od podstaw. Rozkazem Chorągwi Wielkopolskiej z 15.01.1958 r. [L 1/58] Instruktorska Drużyna Akademicka została przyjęta do ZHP w składzie 46 członków, należących do 6 zastępów, a drużynowym został główny jej organizator mgr inż. harcmistrz Henryk Chojnacki. Nowo powstała przy Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu Drużyna, przyjęła nazwę „Rola”, a na patrona wybrała sobie prof. harcmistrza RP Tadeusza Strumiłłę, jednego z pierwszych założycieli ZHP. Po zarejestrowaniu Drużyny, przystąpiono do pracy nad zdobywaniem stopni, sprawności oraz kwalifikacji instruktorskich jej członków. Umundurowanie stanowiły zwykłe mundurki harcerek oraz harcerzy. Na naramiennikach noszono emblemat: złote wschodzące słońce z napisem „Rola IDA” na ciemnobrązowym aksamitnym materiale.
Zasadniczym celem działalności Drużyny było kształcenie instruktorów do pracy w drużynach harcerskich powstających w szkołach o kierunku rolniczym, a także do pracy w ośrodkach wiejskich. Zgodnie z założeniami, po dojściu w ciągu dwóch lat do stopnia instruktora, harcerze powinni podjąć funkcje drużynowych w harcerskich drużynach wiejskich lub funkcje instruktorów specjalistów z poszczególnych dziedzin metodyki harcerskiej.
Pełnię idei harcerskiej starał się wpoić członkom Drużyny nasz drużynowy druh harcmistrz Henryk Chojnacki.
Członkowie Drużyny przestrzegali Prawo Harcerskie zgodnie z treścią Przyrzeczenia Harcerskiego z okresu przedwojennego, zachowując w swej działalności wartości katolickie i patriotyczne. Celem działalności Drużyny było wypracowanie u jej członków pozytywnych cech, takich jak: pracowitość, prawdomówność, punktualność, odpowiedzialność.
Na zbiórkach, a także podczas obozów przy ognisku prowadzone gawędy oraz śpiewane przy akompaniamencie skrzypiec dha drużynowego, piosenki harcerskie i patriotyczne, zacieśniały koleżeńskie relacje i jednoczyły Drużynę.
W ciągu 4 lat działalności Instruktorskiej Drużyny Akademickiej „ Rola”:
- przyjęto 200 osób (harcerek i harcerzy), a do Przyrzeczenia dopuszczono 140 osób;
- odbyło się 8 uroczystych Przyrzeczeń (na biwakach przy ognisku);
- do prowadzenia innych drużyn oddelegowano 7 drużynowych.
Zorganizowano:
- trzy obozy letnie, w tym jeden wędrowny oraz dwa zimowiska w górach;
- kilkanaście biwaków Drużyny;
- trzy kursy nauki tańca towarzyskiego dla studentów, które prowadzili zawodowi tancerze;
- siedem zabaw i kilkanaście wieczorów kominkowych z udziałem zaproszonych gości i studentów sympatyków;
- kilka prelekcji wygłoszonych przez wykładowców z zewnątrz na tematy przydatne do pracy w harcerstwie;
- brano udział w rajdach studenckich (12 razy);
- uczestniczono w pracach społecznych , w tym także na wsi;
- współpracowano ze Sztabem „Wieś” przy Komendzie Chorągwi;
- współorganizowano życie zbiorowe młodzieży na uczelni;
- brano udział w repolonizacji Ziem Odzyskanych;
- uczestniczono w pracach Komendy Chorągwi.
Pomimo tak szerokiej i pełnej ofiarności w pracy członków Drużyny, a szczególnie drużynowego druha hm. H. Chojnackiego, a także pełnej akceptacji Rektora Uczelni, co do możliwości utworzenia w 1958 roku Drużyny Akademickiej przy W.S.R. w Poznaniu, dalszy Jej rozwój został zahamowany. Już w 1959 r. na skutek sprzeciwu organizacji studenckich ZMS i ZMW twierdzących, jakoby działalność „Roli” przeszkadzała im w rozwoju, oficjalnie zalecono ograniczenie działalności naszej Drużyny na terenie Uczelni, a w 1962 zakazano Jej działalności.
Jednakże likwidacja Drużyny nie spowodowała rozproszenia jej członków. Więc chociaż w czasach komunistycznych nieoficjalnie a obecnie jawnie, przyjaźnie członków Drużyny trwały i przetrwały próbę czasu. Wielokrotnie spotykali się przy różnych, ważnych dla Drużyny okazjach i na wspólnych biwakach. Spotkania były starannie przygotowywane, miały określoną tematykę i zadania. Dzięki nim podtrzymywany był w grupie duch harcerstwa. Wielu przyprowadzało na te spotkania rodziny, dzieci lub współmałżonków, którzy również brali w nich czynny udział. Do dzisiaj członkowie Drużyny spotykają się corocznie na Bożonarodzeniowym „opłatku”, chociaż wielu już spośród nich odeszło.
