Makrokasting[edytuj]

W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.

Technika makrokastingu

Makrokasting (ang. macrocasting) - technika fotograficzna, w której fotograf nie zajmuje się poszukiwaniem obiektów makro a na tym, że to obiekty makro, które są w stanie poruszać się przybywają do fotografa i „pozują” do zdjęć. Techniką tą można przywoływać przede wszystkim bardzo widowiskowe motyle nocne oraz inne owady stosując odpowiednie metody. Istotą makrokastingu jest również to, że w celu utrwalenia zdjęcia nie zabija się pozującego owada

Technikę rozwijają m.in. polscy fotograficy, którzy również nadali nazwę "Makrokasting": Wiesław Stępień i Wojciech Chmiel (Sandomierz) oraz Mariusz Łężniak fotograf z Jędrzejowa specjalizujący się w fotografii etnograficznej.

Makrokasting nocny

Stosując technikę makrokastingu do fotografowania motyli nocnych potrzebne jest środowisko, które jest lubiane przez ćmy. Jest to jasne ciepłe światło; ciepłe nie tylko kolorem, ale emitujące oprócz świetlnej fali elektromagnetycznej również promieniowanie cieplne (żarówki i lampy halogenowe, lampy diodowe LED nie są optymalne do tego celu). Stanowisko ustawić należy na zewnątrz budynków, najlepiej w terenie z dużą ilością zieleni. Na stelażach białe ekrany o dowolnym wymiarze. Na wysokości około 50 cm nad ziemią początek ekranu, koniec maksymalnie 2 m nad ziemią, szerokość ekranu jest dowolna. Na ekranie umieścić należy elementy tła np. gałęzie drzew, liście, korę (kompozycja dowolna). Warunkiem jest, by większa część ekranu pozostawała nieosłonięta rekwizytami tła. Od dołu lub od góry pod kątem około 30-45 stopni ustawiamy lampę halogenową ze światłem ciepłym, którego źródło światła należy skierować na ekran. Światło lamp ma podwójną funkcję. Odbijając się od ekranu wabi ćmy. Drugą funkcją jest oświetlenie planu. Fotografowanie nie zawsze wymaga użycia lampy błyskowej. Technikę można stosować od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Najlepszą porą są ciepłe letnie noce.

Makrokasting dzienny

Plik:Makrokasting3.jpg

Makrokasting

W przypadku owadów, które poruszają się w porze dziennej do makrokastingu stosuje się przede wszystkim rośliny i specyfiki wabiące owady takie jak:

• Budleja Dawida (łac. Buddleia Davidii) roślina wabiąca do siebie różne gatunki motyli
• wiciokrzew - motyle
• malina - motyle, pajęczaki
• jeżyna - motyle, pajęczaki
• jeżówka purpurowa - motyle
• chabry - motyle
• kocimiętki - motyle
• lawendy - motyle,
• mięty - motyle
• astry - motyle
• marcinki - motyle
• macierzanki - motyle
• floksy - motyle
• róże ze względu na długi czas kwitnienia - pszczoły, motyle
• facelia błękitna - pszczoły, z jednorocznych roślin
• onętek (kosmos), maciejka, żeniszek, cynia, lak, aronia, ligustr, tamaryszek, irga, śnieguliczka
• drzewa owocowe takie jak: jabłoń, śliwa, grusza, czereśnia, morela - pszczoły, motyle
• zioła takie jak: lawenda, szałwia, bazylia, oregano, melisa, smagliczka

Motyle, które można przywołać do studia fotograficznego:

• bielinek kapustnik
• rusałka kratkowiec (ale tylko wiosną jest pomarańczowo-brązowa; kolejne pokolenia pojawiające się latem, mają ciemniejsze ubarwienie)
• rusałka pawik
• danaid wędrowny (zwany także motylem-monarchą)
• modraszek ikar
• czerwończyk nieparek
• niestrzęp głogowiec
• paź królowej

Miejsce jakie należy wybrać na obszar makrokastingu dziennego to pole o obszarze co najmniej 2 x 4 m lub większe w części dobrze oświetlonej od wschodu lub zachodu, jeśli to możliwe to z obu kierunków, gdzie nie będą używane herbicydy. Naczelną zasadą tej techniki jest zakaz zabijania fotografowanych owadów.