Protokół EFP

W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.

Protokół EFP (Estetyka-Funkcja-Postura) – prosta i przewidywalna procedura rozwiązywania skomplikowanych problemów okluzyjno-posturalno-estetycznych w minimalnie inwazyjny sposób, stworzona przez włoskiego prof. Camillo D’Arcangelo oraz dr Lorenzo Vanini. W Polsce nad dalszym rozwojem protokołu pod przewodnictwem prof. D'Arcangelo pracuje dr Joanna Chodorowska. Leczenie zgodnie zprotokołem EFP odpowiada na potrzeby osób zmagających się z problemem startego lub wyszczerbionego uzębienia (Bruksizm), którego przyczyną jest mniej lub bardziej świadomie zgrzytanie i zaciskanie zębów (np. podczas snu). Do leczenia zgodnie z tą metodą kwalifikują się przede wszystkim pacjenci z krótkimi, startymi zębami i powiązanymi z tym dolegliwościami bólowymi.

Pierwszy etap procesu leczenia zaczyna się od nałożenia na okres kilku tygodni specjalnych nakładek CDA fixed bites, które służą rozciągnięciu napiętych mięśni i przywróceniu funkcji żucia w jej optymalnej pozycji. Na tym etapie niezbędna jest regularna współpraca ze specjalnie wykwalifikowanym fizjoterapeutą – osteopatą, który dodatkowo pracuje nad relaksacją napiętych mięśni, co pozwala znacząco skrócić całkowity czas leczenia.

Odczuwane wcześniej dolegliwości bólowe ulegają znacznemu zmniejszeniu, a nawet całkowicie znikają już w trakcie tego wstępnego etapu leczenia.

Drugi etap to odbudowa startych zębów przednich i bocznych. Do finalnej rekonstrukcji zębów stosuje się specjalną technikę addycyjną, polegającą na maksymalnym oszczędzaniu i niepiłowaniu i tak już startych zębów. Stosuje się trzy rodzaje licówek – okluzyjne, które odtwarzają starte powierzchnie żujące zębów, podniebienne, które uzupełniają starte powierzchnie zębów górnych, jak również licówki przedsionkowe, które wydłużają starte zęby.

Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć medycznych i pokrewnych w Wikipedii.