Publicznie dostępna usługa telekomunikacyjna[edytuj]
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.Publicznie dostępna usługa telekomunikacyjna – termin prawniczy, którego definicja zawarta jest w ustawie Prawo telekomunikacyjne[1].
Według tej ustawy jest to usługa telekomunikacyjna dostępna dla ogółu użytkowników.
Szczególnym przypadkiem takiej usługi jest „publicznie dostępna usługa telefoniczna” mająca na celu inicjowanie i odbieranie połączeń telefonicznych krajowych i międzynarodowych oraz uzyskania dostępu do służb ustawowo powołanych do niesienia pomocy, za pomocą numeru lub numerów ustalonych w krajowym lub międzynarodowym planie numeracji telefonicznej, która ponadto może obejmować:
- zapewnienie pomocy konsultanta dostawcy usług przy korzystaniu z usług telekomunikacyjnych,
- uzyskanie informacji o numerach telefonicznych,
- dostęp do spisów abonentów,
- dostęp do aparatów publicznych,
- korzystanie z usług na szczególnych warunkach,
- korzystanie ze specjalnych udogodnień przez osoby niepełnosprawne,
- korzystanie z połączeń z numerami niegeograficznymi.
W wersji ustawy Prawo telekomunikacyjne obowiązującej od stycznia 2013 r. powyższy katalog dodatkowych elementów publicznie dostępnej usługi telefonicznej został usunięty[2].
- Skocz do góry ↑ Ustawa z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2016 r. poz. 1489)
- Skocz do góry ↑ Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. – o zmianie ustawy – Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. Nr 0, poz. 1445)
