Skjaldemjød
Skjaldemjød (Skaldamjöd – Miód Skaldów, duń. skjald - skald, mjød – miód pitny) – w mitologii nordyckiej magiczny napój wiedzy i poezji. Miód swe właściwości zawdzięczał krwi Kwasira.
Podczas uczty, kiedy to świętowano zawarcie przyjaźni między Asami i Wanami, pogodzeni bogowie napluli do jednego kotła, aby ich los splótł się tak samo, jak zmieszała się ślina. Mocą samoistnego zaklęcia powstała najmądrzejsza istota świata, Kwasir. Za powstaniem samego trunku stoi dwóch krasnoludów o dość szemranej reputacji, Fjalar i Galar. Zazdrośni o mądrość Kwasira i rządni zemsty, gdyż dobrotliwy nauczyciel wśród rozlicznych umiejętności jakie przekazywał ludziom, zdradził im także arkana sztuki kowalskiej, przekazanej przecież przez bogów tylko krasnoludom. Zatem gdy nadarzyła się okazja, podstępnie wykorzystali jego ufność, a ten ulitowawszy się nad losem żyjących w mroku jaskini nieszczęśników przystał na ich prośbę i wstąpił w ciemności, by oświecić ich swą wiedzą, nie mając szans odeprzeć zdradzieckiego ataku padł martwy pod ciosami kamieni. Nie wiedząc, co czynić dalej, przysiedli na jego ciele. Wtedy Galar wpadł na pomysł, by świeżą krew swej ofiary zmieszać z miodem pitnym, licząc, iż tak powstały napój zyska dzięki niej. Tak też uczynili, lecz nie sprawdziwszy działania swojej mieszaniny odstawili kocioł i w końcu zupełnie o nim zapomnieli.
Później miód skaldów posłużył krasnoludom, by wykupić się od niechybnej śmierci, którą w zemście za zabicie swoich rodziców chciał im zadać olbrzym Suttung, który ostatecznie zgodził się na taki okup. Świadomy jego mocy ukrył go we wnętrzu góry Hnitbjörg, pod strażą swej córki. Wkrótce o magicznym napoju dowiedział się sam Odyn, zapragnął wejść w jego posiadanie i po wielu perypetiach osiągnął swój cel umykając przed pościgiem pod postacią białego orła. W Asgardzie bogowie czekali już na niego z naczyniami, gdyż Odyn miód wypiwszy teraz musiał go wydalić. Ponoć większość wypluł dziobem, lecz część wyszła mu od tyłu. Stąd na świecie są nie tylko prawdziwie uzdolnieni skaldowie ale i marni wierszokleci. Suttung zażądał od bogów odszkodowania, i by ten z nich, który uczynił jego córkę brzemienną, pojął ją za żonę (Odyn ją uwiódł, by zdobyć napój), lecz odszedł z niczym, jednak po latach, gdy syn Odyna przybył do siedziby bogów, ten przyjął go serdecznie. A Skalddamjod, czyli miód poetów i pieśniarzy, napełniał ich dusze talentem, poruszał je i sprawiał, że język stawał się giętki, a mowa wykwintna. Jednak posiadał o wiele ważniejszą właściwość: ten, kto go spożył, przejmował mądrość Kwasira, panował nad magią, a w szczególności nad dziewięcioma pieśniami – zaklęciami runicznymi, władającymi całym życiem, począwszy od miłości, a skończywszy na wojnie.
Bibliografia[edytuj]
- Artur Szrejter „Mitologia Germańska” Opowieści o bogach mroźnej Północy, Gdańsk 2006
Interwiki[edytuj]
Ten artykuł ma niedostateczną jakość.
