Wojna peruwiańsko-boliwijska
Wojna peruwiańsko-boliwijska – konflikt zbrojny pomiędzy Peru a Boliwią, jaki miał miejsce w 1841 r. Wojna ta była następstwem przegranej wojny, jaką stoczyła konfederacja peruwiańsko-boliwijska z Chile w latach 1836–1839.
W roku 1825 Republika Boliwii odłączyła się od Peru. Po zrzeczeniu się władzy przez Antonio Jose de Sucre w roku 1827, na stanowisko prezydenta Boliwii wybrano Andresa Santa Cruz. Nowy prezydent uchylił uchwaloną przez Simona Bolivara konstytucję, tworząc nową Republikę z silnymi organizacjami, prawem oraz stabilną gospodarką a także silną armią.
W roku 1836 Santa Cruz, zamierzający przejąć władzę nad terytoriami peruwiańskimi, pomaszerował do Limy, wywołując wojnę konfederacji peruwiańsko-boliwijskiej. Konfederacja przetrwała do roku 1839, do momentu zakończenia wojny.
Dnia 16 czerwca 1839 r. kongres ustanowił generała Velasco tymczasowym prezydentem Republiki do czasu nowych wyborów. W tym czasie Santa Cruz zbiegł do Ekwadoru. W wyniku anarchii, która wkrótce wybuchła w całym państwie, również generał Velasco ustąpił z zajmowanego stanowiska na rzecz generała Balliviana.
Prezydent Peru Agustín Gamarra zamierzał wykorzystać sytuację w Boliwii do zaanektowania bogatej w surowce naturalne prowincji La Paz. W roku 1841 wtargnął do Boliwii, oblegając jej stolicę. W trakcie bitwy pod Ingavi (bitwa na równinie Ingavi) w dniu 20 listopada 1841 r. armia peruwiańska została jednak rozbita przez Boliwijczyków pod wodza Balliviana. W trakcie bitwy śmierć poniósł prezydent Gamarra.
Ballivian próbował jeszcze wykorzystać klęskę przeciwnika, wchodząc na ziemie Peru, jednak w dniu 7 czerwca 1842 r. pod naciskiem Chile, obie strony zawarły w końcu porozumienie pokojowe w Puno.
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.
