II wojna iliryjska[edytuj]

W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.

Druga wojna iliryjska miała miejsce w latach 220 p.n.e. – 219 p.n.e.

Kampania rzymska w trakcie I wojny iliryjskiej w rejonie wschodniego wybrzeża Morza Adriatyckiego tylko na kilka lat uspokoiła sytuację w regionie. Po roku 228 p.n.e. celem Rzymian nie było trwałe usadowienie się na ziemiach Ilirii. Zawarte przez nich porozumienie pokojowe okazało się jednak niestabilne. Wzmacniając pozycję Demetriusza z Faros Rzymianie niewątpliwie sami przyczynili się do pogorszenia tej sytuacji. Wkrótce nowy władca iliryjski opowiedział się przeciwko Rzymianom, jednocząc się z królem macedońskim Antygonem III Dosonem.

W roku 219 p.n.e. Demetriusz zawiązał sojusz z księciem iliryjskim Skerdylaidasem. Następnie na czele iliryjskiej floty dokonywał najazdów rabunkowych na wybrzeża peloponeskie oraz w rejonie Morza Egejskiego. Działania te uznane zostały przez Rzymian za zerwanie postanowień traktatu pokojowego zawartego w roku 228 p.n.e. po I wojnie iliryjskiej.

Tuż przed wybuchem II wojny iliryjskiej sytuacja polityczna i militarna Rzymu mocno się skomplikowała. Senat obawiał się wybuchu drugiej wojny punickiej, wzrosło też zagrożenie ze strony Macedonii, która zawierając sojusz z Demetriuszem starała się odzyskać swoje strefy wpływów na terenie Ilirii oraz Epiru.

Wiosną 219 p.n.e. Senat rzymski zdecydował się ukarać Demetriusza za zerwanie traktatu pokojowego, wysyłając przeciwko niemu drogą morską wojska dowodzone przez konsula Lucjusza Emiliusza Paulusa. Rzymianie szybko stanęli na lądzie, zmuszając Demetriusza do wycofania się do Faros. Po dotarciu Rzymian do miasta, Demetriusz zbiegł na dwór macedoński, rządzony po śmierci Antygona III (220 p.n.e.) przez młodego Filipa V.

Po zwycięstwie nad Demetriuszem Rzymianie stali się Panami całego wschodniego wybrzeża adriatyckiego od Istrii do Aulony, natomiast te miasta greckie, które wcześniej związane były sojuszem z Rzymem, otrzymały autonomię.

Druga wojna iliryjska zakończyła się w krótkim czasie sukcesem Rzymian. Do walk z Macedonią mimo to nie doszło, gdyż ta w wyniku zmiany władcy na tronie nie była w stanie zaatakować przeciwnika. Nowy układ pokojowy nie przetrwał jednak długo. Rzymianom na drodze stanął tym razem dużo groźniejszy przeciwnik. Demetriusz będący ścisłym doradcą Filipa V przyczynił się do sojuszu Macedończyków z Kartaginą, a już w roku 215 p.n.e. doszło do wybuchu I wojny macedońskiej.

Literatura

• Maria Adele Cavallaro: Da Teuta a epulo. Interpretazione delle guerre illyriche e histriche tra 229 e 177 a.C.. Bonn 2004, ISBN 3-7749-3150-X.
• John Wilkes: The Illyrians. Oxford [u.a.] 1995, ISBN 0-631-19807-5.
• Ernst Badian, Notes on Roman Policy in Illyria (230-201 B.C.), Studies in Greek and Roman History, Oxford 1964.
• Robert Malcolm Errington: Rome and Greece to 205. In: The Cambridge Ancient History. Bd. 8: Rome and the Mediterranean to 133 BC. Cambridge 2004, S.81-93. ISBN 0-521-23448-4