Religia w Alwerni
Religia w Alwerni – największą wspólnotą religijną w Alwerni są wyznawcy kościoła rzymskokatolickiego, drugą pod względem liczebności są Świadkowie Jehowy.
Spis treści
Kościół rzymskokatolicki[edytuj]
Metropolia krakowska; Archidiecezja krakowska; Dekanat Babice
Alwernia[edytuj]
- parafia Stygmatów św. Franciszka z Asyżu. Została utworzona w 1983. Kościół parafialny wybudowany w 1 połowie XVII wieku, konsekrowany w 1667. W 1795 w Alwerni były 44 rodziny chrześcijańskie i 4 żydowskie.
gmina Alwernia[edytuj]
- parafia Ducha Świętego – Grojec
- parafia św. Stanisława Kostki – Kwaczała - Parafia pw. św. Stanisława Kostki w Kwaczale została utworzona w 1983 natomiast kościół został poświęcony w 1988. 29 października 2005 odbyła się konsekracja Kościoła dokonana przez abpa Stanisława Dziwisza.
- parafia MB Częstochowskiej – Okleśna - Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, konsekrowany w roku 1991, liczne kapliczki przydrożne z XIX w., kamienny krzyż z 1878.
- parafia św. Marcina – Poręba Żegoty - W latach 1325 - 1327 parafia wymieniona jest w wykazie zbiórki świetopietrza. W XV wieku Poręba lub jej część nazywana wtedy Porąbką stanowiła własność biskupów krakowskich i należała do parafii św. Wojciecha w Jaworznie. Z łanów kmiecych, karczmy i zagród odprowadzano dziesięcinę w połowie plebanowi w Mysłowicach, zaś drugą plebanowi w Jaworznie. Na przełomie XIX wieku i XX wieku Poręba miała 182 domy, w których mieszkało 1454 ludzi (1437 wyznania rzymskokatolickiego, oraz 17 wyznania mojżeszowego). Oprócz tego w posiadłości Zygmunta hrabiego Szembeka mieszkało 118 ludzi w 10 budynkach (111 wyznania rzymskokatolickiego, oraz 7 wyznania mojżeszowego). Parafia Poręba Żegoty obejmowała wtedy oprócz Poręby miejscowości: Alwernia, Okleśna, Brodła, Mirów i Podłęże z ogólną liczbą 4058 mieszkańców wyznania rzymskokatolickiego oraz 292 wyznania mojżeszowego. Obecnie parafia obejmuje wsie: Poręba Żegoty, Brodła i Mirów. Obecny kościół murowany pw. św. Marcina i Małgorzaty, który powstał w miejscu wcześniejszego, drewnianego, ufundował Franciszek Szwarcenberg-Czerny wraz z biskupem krakowskim Szembekiem w 1762. W 1898 świątynię rozbudował krakowski architekt Zygmunt Hendel. Kościół jest jednonawowy, z wieżą zwieńczoną baniastym hełmem. Wewnątrz warto zwrócić uwagę na marmurowe ołtarze pochodzące z Katedry Wawelskiej, a przeniesione tu na przełomie XIX-XX w. Wyróżniają się także obrazy takich mistrzów jak: Michał Stachowicz i Wojciech Eliasz.
- parafia św. Wawrzyńca – Regulice - Kościół parafialny pw. św. Wawrzyńca Biskupa i Męczennika był wzmiankowany w wykazie świętopietrza w latach 1325 – 27. Obecna murowana świątynia powstała w latach 1885 – 1887 według projektu architekta Aleksandra Gebauera na miejscu kościoła drewnianego z 1531 roku. Kościół stoi na stromym wzniesieniu. Prowadzą do niego monumentalne schody. Interesująco przedstawia się wnętrze z sufitem w kształcie rusztu atrybutu męczeństwa patrona kościoła św. Wawrzyńca. Szczególnie oryginalna jest mensa ołtarzowa w kształcie kielicha wykonanego z barwnego szkła. W skarbcu przechowywana jest gotycka puszka na komunikanty, bardzo rzadkie naczynie liturgiczne. Konsekracja kościoła nastąpiła 14 września 1999[1].
Barokowy zespół klasztorny bernardynów w Alwerni[edytuj]
Historia. W 1616 stanął drewniany klasztor i kaplica. W dziewięć lat później zbudowano murowaną zakrystię, a 3 lutego 1627 spisano akt erekcyjny. Następnie powstał drewniany kościół pw. Stygmatów św. Franciszka, który miał dwa boczne ołtarze i istniał do 1661. Murowany klasztor rozpoczęto budować w 1625, a w pięć lat później murowany kościół wybudowany staraniem syna założyciela Alwerni, Jana Stanisława Korycińskiego. Poświęcenie kościoła przez biskupa krakowskiego Andrzeja Trzebickiego nastąpiło dopiero w 1660, a 16 maja 1667 świątynię konsekrowano. Klasztor w Alwerni posiada cenne zabytki, najcenniejszym jest cudami słynący obraz Ecce Homo. Umieszczono go w kościele w 1686. W latach 1703-1708 dobudowano dla obrazu specjalną kaplicę. W 1941 Niemcy wysiedlili bernardynów z klasztoru, urządzając w nim więzienie i Feldgericht. Zakonnicy wrócili do Alwerni dopiero po II wojnie światowej[2].
Bibliografia[edytuj]
- Julian Zinkow – Krzeszowice i okolice, Przewodnik Turystyczny, Wydawnictwo PTTK Kraj, Warszawa-Kraków 1988
- Jerzy Rejman – Pogranicze śląsko-małopolskie w średniowieczu, Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2000
- Jan Samek – Przewodnik po mieście Alwerni i okolicy, Wydawnictwo Calvarianum, Kalwaria Zebrzydowska 1995.
- Filip Sulimierski i Władysław Walewski – Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1880-1914, tom VII, s. 423
- Stanisław Polaczek – Powiat Chrzanowski w W. Ks. Krakowskiem. Monografia historyczno-geograficzna, Wydanie II rozszerzone. Wydane w Krakowie nakładem Wydziału Rady Powiatowej Chrzanowskiej w 1914 roku.
| ||||||||||
W Wikipedii odbyła się dyskusja nad usunięciem tego artykułu, zobacz ją.
